وبلاگ

داستان واقعی

من غلط نیستم

هرطور بود زنگ در را زدم .صدای پای مادر را شنیدم که

 از روی برگ ها رد می شد. هنوز پایش رامی کشید. خودم

راجمع و جورکردم. در را که باز کرد پریدم و بغلش کردم :

 عزیز دلم –

وارد حیاط شدیم لبه باغچه نشستم:

– وای! اینجا هیچ فرقی نکرده

همه چیزمثل سابق بود فقط پیرتر. حیاط درخت ها  و هم

مادر.اما هوا همان هوا بود تمیز و سبک .چشم هایم را بستم

 نفس عمیقی کشیدم. وقتی چشم هایم رابازکردم مامان داشت

هاج و واج نگاهم می کرد. روبرویش ایستادم وگفتم :

 -می خوای همین جوری وایسی نگام کنی؟

بهت زده گفت:

– قربونت برم چرا این طور بی خبرو به دست های خالی من

 نگاه کرد.

دستم را روی شانه اش گذاشتم . به طرف پله ها رفتیم. مامان

به طرف سماوررفت.من هم به سمت اتاقم .عروسکم آنجا بود

 روی دیواربا صورت سیاه ودست وپاهای آویزان .با همان

پیراهن قرمزکه آن سال عید مادر برایش دوخته بود.مادرتا

آخرین لحظات سال پیراهن دستش بود وسوزن می زد.

لباس نو پوشیده بودیم. تمیز و مرتب. پنج تا ماهی سرخ برای

 هر پنج تامون. دورسبزه روبان قرمزبسته شده بود.ظرف

 آجیل پربود. مامان یک لحظه از اتاق بیرون رفت. پریدم یک

 فندق برداشتم وخوردم.تا برگردد دهانم راپاک کردم وعقب

 عقب سرجایم نشستم و دامنم را روی پاهایم کشیدم.توپ که

 درشد همه هورا کشیدیم .می خواندیم: حاجی فیروزم بله

 سالی یه روزم بله. شروع کردیم به رقصیدن و چرخیدن .

 گوشه دامنم را که بالا گرفتم مادر دستم را انداخت. نگاهش

 کردم باز دامنم را بالا گرفتم . می چرخیدم و به دامنم نگاه

 می کردم. صدای خنده ام تو اتاق پیچیده بود. مادر گفت:

– یواش چه خبرته؟

 داداشی هم می خندید .مادر فقط نگاهش می کرد .

 دستم را روی پیراهن قرمز عروسکم کشیدم.این عروسک

 عیدی همان سال بود. بی اختیار به سراغ کتاب هایم

رفتم.هیچ چیز دست نخورده بود. یکی از آنها را برداشتم  و

 ورق زدم. “بر باد رفته”.آن را بستم وسرجایش گذاشتم.کتم

را در آوردم و پنجره را باز کردم  و به شاخه های سر به

زیر بید خیره شدم .هوای تازه بوی باغچه نفس عمیقی کشیدم.

 پرده اتاقم تا باد به تنش خورد شروع کرد به شیطنت. چشمم

 به آینه افتاد.روی صندلی نشستم.دستم را که توموهای مشکی

 و کوتاهم فرو بردم نگاهم  به قاب عکس قدیمی  جلوی آیینه

 افتاد.خودم بودم با موهای بلند و صاف و روشن.

موهای بلندم را انداختم پشتم وگفتم:

– امشب تولد مریمه مامان. مهمونم

-بازم مهمون؟ کمتر جلوی اون آیینه بشین . بیچاره خسته شد

بس که تو رو دید.

-اااه !! باز شروع شد؟ خیلی دلش بخواد که من و ببینه.

_-همینه این قدر حرف دنبالته دیگه!

 آمد بالاسرم ایستاد.

– پریشب که هر چی گفتم با این پسره احسان اینقد بحث نکن

 گوش نکردی دیدی که خاله ات و شوهرش چیا که نگفتن!

-به من چه اونا فکرشون خرابه .خیلی ادعاش میشه دیدی که

  چه جوری سوسکش کردم.

-آخر عاقبت خوشی نداره این کارا

-واااای کشتی من و. کدوم کارا! حرف زدیم بابا حرف

… -من همه حرفم اینه. مردم

از رو صندلی بلند شدم حرفش را بریدم و گفتم:

-مردم ,مردم, مردم! آخه بابا این مردم کار و زندگی ندارن

هی سرک بکشن تو زندگی من.

روبرویش ایستادم دستم را به کمرم زدم :

-نکنه خواهرزاده خودت یه چیزیش میشه؟

با صدای آروم تری گفت:

-مادر مردم مریضن, هزار جور حرف می زنن ! یادت نیست

 با حرفاشون چه آبروئی از مریم دختر اختر بردن ؟

-یعنی تو میگی به جای ادمای مغز مریض, ما بریم دکتر؟

شیشه ی لاک هایم هنوز روی میز بود. لاک قرمزم را

برداشتم و روی  یکی دو تا از ناخن هایم زدم. درش را بستم

و روی میز انداختم. روی تخت دراز کشیدم و چشم هایم را

بستم.صدای فریادش در گوشم پیچید:

-نخند. ندون . سنگین باش . چقدر جلفی تو. چرا به اون نگاه

 کردی؟ این چیه پوشیدی؟ چشم هایم را باز کردم .بلند شدم

 سرم گیج می رفت. به زور خودم را نگه داشتم که نیفتم.

 چشمم به مادر افتاد.کنار در ایستاده بود و زیر چشمی نگاهم

 می کرد.آمد و کنارم نشست:

-هی بخند ,هی لودگی کن . چشات دروغ نمی گه دختر.

 دست هایم را گرفت نگاه کرد. با ناخنش روی ناخنم کشید:

– مگه تو نماز نمی خونی ؟

همان مادر بود با همان نگاه . خندیدم خودش هم خنده اش

 گرفت.چادرش را زیر بغلش زد و در حالی که از اتاق

 بیرون می رفت گفت: بیا چاییت سرد شد.

چای که می خوردیم گفت: چشم کف پات مث همون موقع ها

 خوشگلی و شیرین . فقط… خندیدم اما بغضم را فهمید.همه

دردهام داشت از تو چشم هایم بیرون میزد. اما لب هام به هم

دوخته شده بود.کنارش نشستم  سرم را انداختم پایین :

-آخرش من و انداختی تو یه مریضخونه با یه مشت از همون

  آدمای مریض

-کی ؟ من؟

-نه مادر! نه

مغزم داشت می ترکید.هر چی درد داشت روانه چشم هایم

کرد. فقط زار می زدم مادر در اشک هایم  در صدایم گم شد.

 وقتی پیدا شد که من سبک شده بودم و اومثل صاعقه زده ها

 غم تو چشم هاش پشتم را لرزاند.خدایا چکارکردم.ازجا

پریدم. .اشک هایم را پاک کردم .دست هایش را گرفتم وبه

چشم هایش زل زدم :

-تا حالا دیدی من بشکنم. نترس .

نگاهم کرد.

-من غلط نیستم

با صدائی گرفته گفت:

– نه نیستی

سرم را روی سینه اش گذاشت. جائی که نقطه پایان همه

 دردهایم بود. نفس راحتی کشیدم. بلند شدم و به اتاقم رفتم

روی تخت دراز کشیدم و به صورت عروسکم خیره شدم .

او به من می خندید.